Jadę z teściem na zakupy. Wzdłuż białych żywopłotów z zasp, śniegu, który ledwie zgarnięty znowu napaduje. Wycieraczki przymarzły do zamglonej szyby, sople zwisające nad nami jak sztylety losu, a my ruszamy, opony jak opony, całoroczne, mówi teść i się uśmiecha, auto 22-letnie, ale nigdy nie zawiodło, to czemu teraz miałoby? To też argument, mocniejszy niż lista ryzyk sporządzona w klimatyzowanym biurze. Dojechaliśmy cało, mogło się źle skończyć, ale przecież zawsze może. Czuję po tej jeździe jakiś przyjemny fatalizm. Lżejszy od poczucia odpowiedzialności, od przymusu, żeby sprawdzić wszystkie koordynaty zanim podejmę jakąkolwiek decyzję (takie życie na GPS…). Na Zachodzie już prawie uwierzyłam, że mam na cały przebieg mojego życia wpływ, że…